พ่อแม่ แก่ชรา บนใบหน้า มีรอยย่น
แห้งเหี่ยว สีเขียวหม่น มิเคยบ่น พูดพืมพำ
เหนื่อยแรง ถอยกำลัง ไม่สิ้นหวัง ยังกลืนกล้ำ
ก้มหน้า ตาหมองคล้ำ อดทนทำ มาหากิน
เพื่อลูก สุดที่รัก ชีพแทบจัก ชักแดดิ้น
เมื่อยล้า จนชาชิน มองเมฆิน ยามทุ้อใจ
พ่อแม่ ท่านแก่เฒ่าคืนใดเล่า นอนหลับไหล
ครุ่นคิด จิตห่วงใย สักเมื่อไร ไร้กังวล
ลูกลูก เป็นหน่อเนื้อ คือชาติเชื้อ ในสกล
ขอเพียง ไม่เป็นคน ร้ายกมล จนทมิฬ
คำสอน แก่ลูกน้อย จงอย่าถอย ท้อชีวิน
ก้าวไป ดั่งนกบิน ร่อนโผผิน ฝ่าคลื่นลม
มากมาย อุปสรรคถึงจมปลัก อย่าขืนขม
ว้าเหว่ ทุกข์ระทมไม่โศกตรม กับวันวาน
‘ศึกษา’คือ ‘อนาคต’ทรหด สร้างพื้นฐาน
รักเรียน เพียรเขียนอ่าน วาดฝันหวาน ให้เป็นจริง
การงาน ต้องทุ่มเทอย่าเกเร ชอบประวิง
ประหยัด สารพัดสิ่งห้ามหยุดนิ่ง พึ่งพิงใคร
ลูกหลาน ควรอบรม จงนิยม ความเป็นไทย
มารยาท ยกมือไหว้กริ่งเกรงใจ ในสันดาน
รู้ลึก เรื่องภาษาย่อมมีค่า มหาศาล
ร่ำเรียน จนเชี่ยวชาญ จึงทำงาน เพื่อหาเงิน
พ่อแม่ อยู่บ้านนอกย่อมช้ำชอก ยอกเหลือเกิน
เหนื่อยยาก หากลูกเมินคงเผชิญ อันตราย
วันนี้ ท่านยังอยู่ ขอทั้งคู่ จงสุขกาย
คิดหวัง สิ่งสุดท้าย ให้สมหมาย ดั่งได้พลอย
พ่อแม่ ตั้งตารอ อยากจะขอ ให้ลูกน้อย
เยี่ยมเยียน ท่านบ่อยบ่อย จิตแช่มช้อย ค่อยเบิกบาน
พ่อแม่ ที่แท้นั้นพระอรหันต์ ของลูกหลาน
ผู้ใด ได้เจือจานตลอดกาล สราญรมย์..
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
พ.ต.อ.นพ. เสรี ธีรพงษ์ ผู้ประพันธ์