คน
คำว่า‘คน’ คือปะปน จนแยกยาก เกิดขึ้นจาก ตะกอน ที่นอนก้น
ฟุ้งกระจาย แตกสลาย ในสายชล ดูสับสน วุ่นวาย คล้ายใจเรา
อีกความหมาย คือมนุษย์ สุดประเสริฐ ที่ได้เกิด ด้วยกุศล ผลกรรมเก่า
ดลบันดาล ผ่านจิต นิมิตเอา จุติเข้า ในครรภ์ ของมารดา
ที่ประเสริฐ เพราะสามารถ ฝึกฝนได้ เท่าดวงใจ ใฝ่ฝัน มุ่งมั่นหา
ขอแต่เพียง พากเพียร เรียนตำรา ไม่เกินกว่า ปัญญา ฟ้าประทาน
การจะเกิด เป็นมนุษย์ นั้นยากนัก อาศัยหลัก บุญกรรม นำประสาน
เคยบำเพ็ญ เบญจศีล ก่อนสิ้นกาล ดวงวิญญาณ จึงพ้นผ่าน อเวจี
อันคนดี มักถูกมอง ว่าไร้ค่า ไร้ศรัทธา ไร้ศักดา ไร้ราศี
ไร้ความคิด ไร้จิตใจ ไร้ไมตรี ไร้ภาคี ไร้สีสรร ไร้ปัญญา
การกระทำ ความดี มีหลากหลาย ไม่ใช่ง่าย เหมือนขาย ขนมส่า
ควรหมั่นสร้าง ทานศีล ภาวนา พอเป็นเครื่อง นำพา สู่หนทาง
ก็หนทาง ข้างหน้า ยังไกลโพ้น ต้องโชกโชน มานะ การสะสาง
ทำลายเผา กิเลส โดยละวาง จนจิตว่าง สว่างใส ในกมล
ทั้งเจริญ อานา ปานสติ มีหิริ เกรงกลัว อกุศล
เสียสละ ละตัณหา กล้าอดทน เพื่อก้าวพ้น สงสาร ธารนที
หากต้องมี ชาติหน้า ถือกำเนิด ขอจงเกิด เป็นคน บนวิถี
บำเพ็ญบุญ พึ่งตบะ บารมี นับต่อจาก ชาตินี้ สืบเนื่องไป
ขอเกิดใน แดนพุทธ ศาสนา หยั่งศรัทธา ลงฝัง ยังนิสัย
ได้บวชเรียน เพียรภา – วนามัย บรรลุใน โพธิญาณ ไม่นานวัน
ขอชาตินี้ ข้ามี กุศลจิต ในความคิด ทุกยาม แม้ความฝัน
ขอประพฤติ อบรม พรหมจรรย์ จนสำเร็จ โสดาบัน เมื่อบั้นปลาย.(สาธุ)
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
ประพันธ์โดย พ.ต.อ. เสรี ธีรพงษ์