พยาบาลที่รัก (2)
พยาบาล คือใคร ในโลกนี้ ใช่อยู่ที่ นิยาม ตามอักษร
อันความหมาย ร่ายยาว ราวบทกลอน เพียงสะท้อน น้อยนิด ชีวิตจริง
พยาบาล ดวงใจ ใสสะอาด ดุจภาพวาด ปรัชญา มีค่ายิ่ง
ดูนุ่มเนียน อบอุ่น ชวนแอบอิง สรรพสิ่ง ล้วนวิจิตร พิสดาร
พยาบาล คือนางฟ้า มาจุติ ถือดำริ ช่วยเหลือ เอื้อไพศาล
แด่คนเจ็บ คนป่วย คนพิการ ตราบเท่านาน ชั่วลูกหลาน กาลอีกไกล
พยาบาล หาเพียงใช่ ใส่ชุดขาว จิตของเธอ สุกสกาว วาวสดใส
ด้วยกุศล หนุนเนื่อง เป็นแรงใจ ดวงหทัย รักหน้าที่ เปรมปรีดา
ทุกคืนค่ำ ดื่มด่ำ กับความสุข ผ่อนคลายทุกข์ ปลุกปลอบ อารักขา
เพื่อคนไข้ ไร้ความหวัง คืนกลับมา ฟื้นกายา ชีวาชื่น พารื่นรมย์
พยาบาล เสียสละ มานะยิ่ง ต้องละทิ้ง ที่นอน หมอนผ้าห่ม
แม้ดึกดื่น ค่อนคืน ยังระทม ยืนตากลม ก้มหน้า รักษาการ
เมื่อยามเรียน เพียรพาก สู้บากบั่น สู่ความฝัน เลิศหรู ดูอาจหาญ
เฝ้าฝึกฝน ทุ่มเท กมลมาลย์ พยาบาล ผู้ป่วย ด้วยยินดี
พอเรียนจบ พบแต่ ‘ความไม่แน่’ สิ่งจริงแท้ คือความรัก ในศักดิ์ศรี
มนุษย์เรา ย่อมเกิดแก่ โรคราวี หาคงที่ ยั่งยืน ฝืนชะตา
อันวงเวียน ชีวิต นั้นแสนสั้น เพียงหลับฝัน ชั่วคืน ตื่นผวา
พยาบาล ทุกคน เหมือนมนตรา ทรงคุณค่า แห่งจิต นิจนิรันดร์
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
พ.ต.อ.นพ.เสรี ธีรพงษ์ ผู้ประพันธ์