พยาบาลที่รัก
พยาบาล คือใคร ในโลกนี้ หรือเป็นเพียง สตรี ใส่ชุดขาว
สวยสง่า เลอเลิศ ดูเพริศพราว ประดุจดาว ประดับฟ้า น่าชื่นชม
แต่เบื้องหลัง ชุดขาว สกาวสุก มีความทุกข์ ซุกซ่อน นอนขื่นขม
แม้นใบหน้า สดใส ใจระทม อกตรอมตรม ห่วงหา ผู้มาเยือน
คนป่วย คนเจ็บ คนโรคจิต ล้วนเป็นมิตร ชิดใกล้ ใครจะเหมือน
แต่เช้าตรู่ ดูแล ไม่แชเชือน ดุจอยู่เรือน เพื่อนบ้าน ย่านเดียวกัน
คนขาหัก ต้องดึง ขึงด้วยเชือก บ้างใส่เฝือก เปลือกหนา น่าขบขัน
ส่วนคนท้อง ร้องดิ้น จนลิ้นพัน ยามเจ็บครรภ์ ใกล้คลอด เมื่อปลอดคน
บางคนถูก ทำร้าย กายบอบช้ำ แผลเป็นจ้ำ คล้ำหมอง มีหนองข้น
พยาบาล เยียวยา อย่างอดทน ชื่นกมล ด้วยคนไข้ ไม่พิการ
คนบางคน ต้องผจญ กับโรคร้าย ใกล้ความตาย หมายพึ่ง ซึ่งคำหวาน
ชโลมใจ ไกลทุกข์ ทรมาน พยาบาล รับใช้ ด้วยไมตรี
กิจกรรม ทำงาน ปานกระโถน ดั่งหัวโขน สวมใส่ ไร้ศักดิ์ศรี
ไร้ความชอบ ไร้คุณค่า ไร้ความดี หรือเป็นที่ ระบาย คายอารมณ์
บ้างก็คอย ชงชา ที่หน้าห้อง บ้างก็ต้อง เช็ดถู ปูผ้าห่ม
บ้างก็จัด ประชุม เชิงอบรม บ้างก็จม อยู่ในงาน ด้านตำรา
คนทั่วไป ไม่อาจทราบ ความรู้สึก ที่ส่วนลึก ก้นบึ้ง ซึ่งทรงค่า
จากผู้สวม ชุดขาว ใส่กายา ว่าภูมิใจ นักหนา กว่าทั้งปวง
ใครจะมา ดูถูก ย่อมไม่ได้ ขอยอมตาย ปกป้อง ดังของหลวง
ขออุทิศ ชีวิต จิตทุกดวง เพื่อลุล่วง งานข้า “พยาบาล”
พ.ต.อ. นพ. เสรี ธีรพงษ์ ผู้แต่ง