บ้าน
คำว่า “บ้าน” ลึกซึ้ง ตรึงดวงจิต หลอมความคิด รวมใจ ให้ความหวัง
ให้ความรัก ความอบอุ่น ให้พลัง ให้กระทั่ง เมื่อครั้ง ยังวัยเยาว์
ให้ความสุข หรรษา มีสีสัน ให้ทุกวัน สดใส ไร้อับเฉา
ให้ลืมทุกข์ ที่ติดตาม เหมือนดังเงา หากบ้านเรา ไม่ขาดใคร ให้ร่ำลา
บ้านขาดใคร คนหนึ่ง ซึ่งเรียก “พ่อ” ลูกคงรอ เฝ้าแล ชะแง้หา
โอ้อกเอ๋ย เคยอบอุ่น แต่ก่อนมา ให้เอกา เหวว้า ดูน่ากลัว
บ้านขาดใคร คนหนึ่ง ซึ่งเรียก “แม่” จะเหลียวแล ทางไหน ไม่ชวนหัว
โชคชะตา วาสนา มามืดมัว โลกสลัว ใจสลาย กายระทม
บ้านขาดใคร คนหนึ่ง ซึ่งเรียก “พี่” บ้านวันนี้ ไม่ชื่น ให้ขื่นขม
ขาดคู่คิด ไร้คนชิด ร้างคนชม ยามซานซม ใครซับซาบ คราบน้ำตา
บ้านขาดใคร คนหนึ่ง ซึ่งเรียก “น้อง” ดูบ้านช่อง หมองไป จนไร้ค่า
ไม่สนุก เหมือนเก่าก่อน เคยเป็นมา อนิจจา! เวลาเหงา ใครเข้าใจ
บ้านไม่ขาด ใครคนหนึ่ง จึงเรียก “บ้าน” สุขสราญ บานจิต คิดผ่องใส
มีความสุข ทุกเช้าค่ำ อยู่ร่ำไป จะหาไหน มีสุขเท่า บ้านเราเอย.
พ.ต.อ. นพ. เสรี ธีรพงษ์ ผู้แต่ง