ดอกไม้กระดาษ

ดอกไม้กระดาษ
\tเธอเป็น ดอกไม้ กระดาษ นวยนาด เย่อหยิ่ง จองหอง
เชิดหน้า ชูคอ ลำพอง\t\t\tผยอง ไม่มอง ริมทาง
\tหลงว่า หน้าสวย รวยทรัพย์ หยิบจับ วางท่า ทุกย่าง
ยึดอก ยิ้มแย้ม เย้ยคาง \t\tดั่งนาง ในวรรณกรรม (วัน-นะ-กรรม)
\tพูดจา ไร้ซึ่ง มารยาท\t\tถ้อยคำ ปรามาส คมขำ
จิตใจ ประดุจ น้ำครำ\t\t\tไม่เคย จดจำ บุญคุณ
\tควรรู้ ผู้หญิง เช่นนี้\t\tมีดี ที่ตัว เกื้อหนุน
รูปทรง องค์เอว เป็นทุน \t\tใบหน้า ละมุน งดงาม
\tแต่ขาด เพียงแค่ ดวงจิต บ่มพิษ คิดแคบ มองข้าม
กระทำ สิ่งใด เลวทราม \t\tไม่เคย รู้ตาม ความจริง
\tโชคดี ที่ใน อดีตชาติ\t\tทำทาน ใส่บาตร หลายสิ่ง
ไม่มัก ขึงโกรธ แย่งชิง \t\t\tจิตนิ่ง เมตตา ปราณี
\tส่งผล กุศล ยิ่งใหญ่ ดลให้ ใบหน้า สดศรี
รูปทรง ระหง หุ่นดี\t\t\tชาตินี้ เป็นหญิง สวยงาม
\tหากแต่ พ่อแม่ ไม่สอน ทำตัว แง่งอน วางก้าม
เมื่อเล็ก ยังเด็ก วู่วาม\t\t\tชอบลาม ตามใจ ตัวเอง
\tใครจะ คอยเตือน ความผิด ละจิต อิจฉา อวดเก่ง
วันหนึ่ง คงต้อง บรรเลง \t\tบทเพลง แห่งความ เศร้าใจ
\tหญิงใด แก้ไข ข้อพลาด \tสามารถ กลับกลาย ยิ่งใหญ่
อนาคต ปรากฏ กว้างไกล \t \t ดำรง คงไว้ ยั่งยืน
\tไม่เป็น บุษบา ไร้ค่า เด่นตา งามกว่า ไม้อื่น
สีสัน สดใส ทุกคืน กลางวัน ชุ่มชื่น รื่นรมย์.
\t
พต.อ.นพ.เสรี ธีรพงษ์ ผู้ประพันธ์