คนเอ๋ย คนเฒ่า ร่างกาย เหี่ยวเฉา ดูเศร้าหมอง
รอยยิ้ม ยับย่น ไม่ชวนมอง ช่างละม้าย คล้ายของ ที่คนเมิน
เบื้องหลัง เนื้อหนัง มังสา ล้วนสิ่ง ล้ำค่า กว่าผิวเผิน
ความคิด สุดประเสริฐ เลิศเหลือเกิน ใครดำเนิน ตามรอย พลอยสำราญ
เส้นทาง ชีวิต ที่ผ่านพบ ไขขบ ปัญหา มหาศาล
สั่งสม ปัญญา มาช้านาน ก่อเกิด ประสบการณ์ อันกว้างไกล
ควรที่ ทุกคน ให้โอกาส ใช้ความ สามารถ แทนผลักไส
เอื้อเฟื้อ เผื่อแผ่ และห่วงใย ยกย่อง เทิดไว้ ในใจเรา
คนแก่ มักแล ดูช้าเฉื่อย เรื่อยเรื่อย ราบเรียบ เปรียบขุนเขา
ไม่รีบร้อน สุขุม ผ่อนหนักเบา แฝงเอา ข้อคิด พิชิตชัย
วางแผน ลุ่มลึก ตรึกหลายชั้น ลดหลั่น ลำดับ ปรับแก้ไข
สถานการณ์ ล่อแหลม สักเพียงใด ก็ไร้ กังวล จนลนลาน
อย่านึกว่า คนเฒ่า เป็นภาระ อาจจะ พะวง ปลงสังขาร
แท้จริง คือแก้ว พิสดาร ดลให้ ได้ปาน วิมานแมน
ไม่มีใคร หนีพ้น จากความแก่ สิ่งแน่แท้ คงที่ มีแบบแผน
ควรถนอม วันเวลา อย่าดูแคลน จงหวงแหน วิญญาณ การเป็นคน.
฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿
พ.ต.อ. นพ.เสรี ธีรพงษ์ ผู้เขียน