บทกวี ที่สวยงาม เกิดเมื่อยาม ได้สัมผัส
อารมณ์ โบกสะบัด ร้อยรัด ในเรื่องราว
บทกวี มีชีวิต ก็เมื่อจิต คิดพร่างพราว
สดใส วะวับวาว ดุจหนุ่มสาว เย้าหยอกกัน
บทกวี มีมนต์ขลัง คล้ายภวังค์ ดั่งในฝัน
หลงใหล จนลืมวัน ช่างเสกสรร พรรณนา
บทกวี แห่งความรัก ยากยิ่งนัก อักขรา
ประดิษฐ์ถ้อย ร้อยภาษา ชื่นชีวา ชโลมใจ
อยากร่าย บทกวี จักต้องมี ความอ่อนไหว
อารมณ์ ที่แกว่งไกว เหมือนกิ่งใบ ยามต้องลม
ชอบจินตนาการ ผ่านคำหวาน ประสานสม
คล้องจอง น่าภิรมย์ แหลมคม อย่างแยบคาย
บทกวี มีคุณค่า เป็นเพราะว่า มีความหมาย
หยัดยืน ไม่เสื่อมคลาย ท้าทาย ทระนง.
&&&&&&&&&&&&&&&&&&
พ.ต.อ. นพ.เสรี ธีรพงษ์ ผู้ประพันธ์